Lente is gearriveerd hier in Boedapest, en dat betekent veel zon en een positieve transformatie van het straatbeeld. Met de zon lijkt alles op te fleuren en ook persoonlijk lijkt het zijn effect te hebben. Afgelopen weken waren er de nodige zorgen en daardoor kunnen er weer wat ervaringen gedeeld worden hier op NielsInBoedapest.nl.

Eind januari, moest er onverwacht een reisje terug geboekt worden naar Nederland. Hoewel dit goed uitkwam met school (Januari/Februari was schoolvrij), bracht het de nodige problemen en zorgen mee. Tijdens mijn terugkomst moest er een bezoek gebracht worden aan een specialist, die me verder zou gaan helpen met het probleempje dat heerst rond de nier. We hebben alles netjes kunnen regelen, en zolang er geen vreemde dingen gebeuren, ben ik half augustus terug in Nederland om geopereerd te worden aan mijn fysieke mankementje. Het reisje naar Nederland is niet alleen maar problematisch en ongemakkelijk, het kan namelijk gecombineerd worden met het bezoek van een bekende uit Boedapest. Één van mijn kennissen uit Valencia (Anna) benut de kans om Nederland/België te ontdekken, terwijl ik er zelf ben. Daardoor wordt een noodzakelijke terugkeer gecombineerd met enig vermaak en ontspanning. Tijdens het bezoek worden Amsterdam en Brugge aangedaan en maakt de gaste kennis met Zeeuws-Vlaanderen. Aan het einde van mijn twee weken in Nederland vlieg ik dan weer terug naar Boedapest om aan het tweede semester te beginnen.

Voordat het tweede semester daadwerkelijk begint, heb ik dan ook wat bezoekers in Boedapest. 3 Vrienden uit mijn Valencia -tijdperk, komen me opzoeken voor een weekend. Met de Duitse Stephanie, de Oostenrijkse Mario en de Spaanse Mari Carmen doen we de gebruikelijke toeristische route en genieten we van een wit Boedapest. Het was ongelooflijk leuk om vrienden waar ik vorig jaar veel tijd mee heb doorgebracht, hier opnieuw te mogen ontmoeten. Naast de toeristische activiteiten, worden er twee avonden besteed aan het gevarieerde nachtleven van Boedapest. Het bezoek vertrekt dan vlak voor het begin van het tweede semester weer.

Dat semester begon halverwege februari en lijkt, vergeleken met afgelopen blok, intensiever te worden .Voor elk vak (3 in totaal) staan er zowel een individuele opdracht als groepsopdracht gepland en daarnaast moet er ook een start gemaakt worden met de scriptie die in de zomer geschreven gaat worden. Hoewel het allemaal flink wat werk lijkt, is het tegelijkertijd ook allemaal interessant, wat het een stuk leuker maakt.

Bij aanvang van het semester beginnen dan ook wat mankementjes op te komen, waardoor ik enkele dagen rondloop met een ondraagbaar pijnlijke keel. Daardoor ben ik genoodzaakt om voor het eerst een buitenlandse dokter op te zoeken. Ik was hier altijd wat huiverig voor, en uiteindelijk vind ik uit waarom precies. Mijn eerste bezoekje aan de dokter doe ik eind februari. Voor mijn bezoekjes aan de dokter is een tolk vereist, dus ga ik met één van mijn kennissen hier. Na 2,5 uur, die voornamelijk wordt doorgebracht met wachten, word ik naar huis gestuurd met antibiotica en een tas vol medicijnen. Die dag zijn dan ook Aernout en Jesse (twee neven) gearriveerd, waardoor ik mijn klachten moet proberen te vergeten en de jongens help een goede indruk te krijgen van de stad en haar bezienswaardigheden. Die heeft de stad in overvloed, dus na het 3-daags bezoek, hebben beide gasten een flink aantal plaatsen bezocht en zijn ze geïntroduceerd aan het internationale leven dat ik hier leid. Samen met mijn vrienden gaan ze één avond op stap en dat wordt door beide partijen ervaren als een aangename ervaring. Doordat ik zelf niet al te fit ben, skip ik zelf. Maar mijn gasten worden goed opgevangen door mijn vrienden hier, waar ik erg dankbaar voor ben. Daardoor kan de batterij opgeladen worden voor de dagen die volgen. Het is altijd leuk om bij te kletsen met de neven en opnieuw erg leuk om bekenden te laten zien hoe ik hier leef. Andersom is het voor mijn ‘Hongaarse' vrienden hier interessant om te zien wie mijn vrienden en familieleden zijn uit mijn vertrouwde Nederlandse omgeving.

Na het vertrek van beide heren, duurt het al met al een week voor de keelpijn verdwijnt. Deze verdwijnt tegelijkertijd met mijn antibioticapillen. Aan het einde van mijn kuur, komt het dan weer snel terug opzetten en moet een tweede bezoek aan de dokter gepland worden. En dus ga ik op pad met mijn tweede tolk, naar dezelfde dokter. Deze stuurt mij echter meteen door naar een tweede dokter. Daar aangekomen, merk ik meteen dat de dokter niet beschikt over de beste sociale eigenschappen. Alles blijft in het Hongaars gaan en niks gebeurt vriendelijk of met mededogen. Mijn keelpijn was vrij hevig, waardoor ik mijn mond nauwelijks kon openen. Desalniettemin moest de dokter uiteraard in mijn keel kijken. Dit besloot ze te doen door mijn mond open te duwen/trekken en een metalen staaf op mijn tong te drukken. Ondertussen blijft ze in het Hongaars brullen en lijkt ze nauwelijks geïnteresseerd in wat ik of mijn tolk te zeggen heeft. Dit wekt onbegrip bij me, vooral als mijn tolk dan vertelt dat het er vrij serieus uitziet en ik doorverwezen word naar weer een weer een andere specialist. In de tussentijd krijg ik weer wat antibioticapillen. De dagen erna is vrijwel alles gesloten in Hongarije vanwege de nationale feestdag ter gedachtenis aan het begin van de revolutie tegen het communisme. Dat maakt het niet veel makkelijker om de dokter te bezoeken. Ik vind een derde tolk bereid om mij te helpen, en samen met haar bezoek ik de ‘specialist'. Aangekomen in het ziekenhuis ontmoet ik de specialist. Een op het eerste gezicht (en tweede) een chagrijnige man, die me niet eens aankijkt of fatsoenlijk aanspreekt. Alles gaat opnieuw via de tolk en ook deze man lijkt niet gediend van teveel inbreng van de patiënt en komt dan op de proppen met de diagnose dat ik keelpijn heb en de amandelen ontstoken zijn. Uiteraard ben ik de man oneindig dankbaar voor zo'n verhelderende diagnose en ga ik helemaal gelukkig terug. Ik krijg opnieuw antibioticapillen voorgeschreven en er wordt opnieuw aangeraden om een ‘specialist' te bezoeken.
Bij elk bezoek moet er contant betaald worden, omdat ik niet de juiste verzekeringspapieren bezit. Hoewel dit niet veel bedraagt, is het ergerlijk om elke keer doorverwezen te worden. Omdat elke dokter eigen tarieven hanteert en meer om het geld geeft dan om de patiënt. Nu voel ik me wat beter en hoop ik dat het na de kuur voorgoed weg is en ik van dit Hongaarse gepruts verlost ben voor een lange tijd.

Gelukkig geniet ik ondertussen ook gewoon nog. Het zonnetje maakt het zeer aangenaam om door de stad te struinen en nieuwe interessante adressen te ontdekken. Vorig weekend werd ik meegenomen door Anna om een nieuw deel van Boedapest te ontdekken. De bestemming was de top van één van Boedapest's bergen die een schitterend zicht geeft over de stad en omgeving. Via een special ontworpen tram die bergopwaarts gaat, belandden we bij een treinstation waar het gros van de werknemers uit kinderen bestaat. Met uitzondering van de treinmachinist, worden alle rollen vervuld door kinderen. Hier stappen we op een oude stoomtrein die richting de top van de berg gaat. Na een korte klim heb je vervolgens een geweldig zicht over de omgeving vanaf een oude, stijlvolle uitkijktoren. Om terug te keren is het vervolgens mogelijk om een soort van skilift te gebruiken, waardoor je op het gemak de hoogte achter je laat. Na een half jaar hier te hebben vertoefd is het leuk om nog steeds nieuwe plaatsen te ontdekken. De overgang van winter naar lente is snel gegaan. Zo speelt het begin van dit verhaal zich af in een met sneeuw overdekt Boedapest, terwijl de stad op het moment van schrijven overgoten wordt door zon. Zomer lijkt er aan te komen, wat gelijk het einde nu al een stuk dichterbij brengt. Het zal er zo zijn, wat erg spannend is, maar tegelijkertijd ook onzeker en eng.

Viszlát Nederland!